Hoewel een deel van Nederland nog vakantie heeft, loopt het camping seizoen langzaam tegen het einde. Het was tot nu toe een heerlijk seizoen, met mooie ontmoetingen, prachtige verhalen en veel verschillende energieën op het terrein.De complimenten over de rust, de fijne energie op het terrein en de Vlindertuin (in aanleg) doen mij altijd goed.

Trots ben ik op de broccoli die het dit jaar zo goed doet in de tuin. Zelf met dat super hete weer heeft de plant overleefd. Morgen eten we broccoli heb ik besloten.

Handfasting

Hoe verder we in het zomer seizoen komen meer ons huis op een heksenhuis veranderd. In de raamkozijnen staan potjes met kruiden te trekken, zodra de zon schijnt gaan de potjes met olie naar buiten en er hangen bossen kruiden te drogen.

Hoewel ik eigenlijk vind en ook hoop dat de tuinwezens, de elfjes en andere tuinbewoners hun eigen tuintje een beetje onkruid vrij zouden moeten houden,  merk ik dat ik hier en daar toch nog wel moet helpen. Door de regen, dan weer zon en daarna weer regen schiet het onkruid met name kweekgras de grond uit.Ik ben in de vlinder- en elfentuin bezig met het verwijderen van het groen op plekken waar ik het niet wil hebben als ik een vrolijke meisjes stem vanaf de camping hoor roepen: ”Mam, kijk een elfje in de boom”. Ik kijk op en zie een meisje van een jaar of 6 wijzen naar de Els die in de elfentuin staat. Ze lijkt niet verbaasd eerder heel blij om het elfje te zien.

Ik probeer te leven als een goed mens en meestal lukt me dat wel. Ik houd rekening met de natuur, scheid afval, eet weinig vlees, maak schoon met biologisch afbreekbare middelen, zelfs de huidverzorgings middelen in de badkamer zijn biologisch of zelf gemaakt.Zo kweek ik onze eigen groenten zonder bestrijdingsmiddelen, we hebben zonnepanelen, pompen grondwater op om de tuin te sproeien en ga zo nog maar even door……..

Via sociale media ben ik al een tijde lid van een aantal heksen forums/fora. In het begin uit een soort  nieuwsgierigheid in wat deze wereld nou eigenlijk allemaal te bieden heeft.Maar zo langzamerhand steeds meer om te kunnen leren, leren van hen die al verder zijn op dit pad.Pas deed ik een grappige ontdekking.Ik ben niet iemand die op kijkt tegen anderen omdat ze meer kunnen of weten, ik kan er wel in een verwondering naar kijken en het aanschouwen.Stiekem was er iemand op het forum waar ik toch wel een beetje naar op keek, gewoonweg, omdat ze uit een gezin komt waar het heks zijn gewoon is, ze werd aangemoedigd het pad te ontdekken en daar ook de ruimte voor kreeg.Voor mij een soort van voorbeeld persoon. Niet omdat ik ook zo wil zijn, nee!, maar wel omdat ik gewild had dat ik de kennis en vaardigheden bezit die zij al heeft.

Al weken zijn we er achter de schermen mee bezig, plannen, overleggen, ideeën verzamelen. Hoe zullen we het aanpakken, wat kan wel, wat kan niet een misschien nog veel belangrijker wat mag wel en wat mag niet!Welke vergunningen moeten er worden aangevraagd en bij wie?

Begin dit jaar gaat de telefoon, aan de andere kant van de lijn hoor ik de vrolijke stem van mijn vriendin Jania. “ Ik heb je net een mailtje gestuurd” zegt ze. “Kun jij daar eens naar kijken en me laten weten wat je daar van vindt?”“Wil je me ook laten weten of het klopt wat ik heb geschreven?”Ik lees het mailtje en in mijn ogen springen de tranen. Jania heeft Elidor voorgedragen voor de witte anjer prijs. Dit is een prijs voor veteranen, die zich inzetten voor andere veteranen. Ze schrijft mooi over hoe door de uitzending naar Irak, Elidor niet hetzelfde is terug gekomen als hoe hij heen ging.De vele gesprekken die wij samen hebben gevoerd, de strijd die Elidor, maar wij ook samen streden om vooral dat samen op een gezonde manier te behouden.Het was geen makkelijke weg en terugval ligt altijd op de loer. Wij weten hoe we hier mee omgaan, ook is dit voor buitenstaanders niet altijd evengoed te begrijpen.Met veel trots schrijft zij over hoe Elidor zich nu in onze gemeente inzet voor veteranen en dat is geloof me nog en hele kluif.Zodra het woord veteraan valt denken mensen aan de op zeer hoge leeftijd zijnde militairen die ons land bijna 75 jaar geleden bevrijd hebben.Nadat het onderwerp veteranen in een gesprek met een lid van de gemeenteraad ter sprake kwam en deze vanuit het niets zei; ”Veteranen dat is toch geen probleem, dat lost zich de komende jaren toch vanzelf op?” wist Elidor, dat hij aan deze onwetendheid wat moest gaan doen.Toen hij thuiskwam zei hem enigszins verbolgen; “ Ik wist niet dat veteranen een probleem waren, maar ik merk wel dat veel mensen in de burgermaatschappij onwetend zijn over wie veteranen zijn.Zij snappen niet, dat die jonge vent of meid, die op uitzending naar een oorlogsgebied hier ver vandaan ook de veteranen status heeft. Het is zo jammer dat wij in Nederland maar weinig waardering hebben voor de veteranen.Die avond werd het plan geboren om de Stichting Veteranen Oss op te richten, wat in mei van dit jaar een feit werd.

In het voorjaar schreef ik een blog over hoe ik de haren van onze zeer wollige hond altijd op spaar en die in een voeder koker doe, zodat de vogels hun nestjes er mee kunnen bekleden.Ik merk in de tuin altijd dat er hard gewerkt wordt door de vogels die er aan het nestelen zijn. Ze vliegen af en aan met takjes, sprietjes en heel af en toe heb ik gezien dat er snaveltjes vol met haartjes van onze Xin vervoerd werden naar de nestjes in aanbouw.Vorige week kwamen de mannen van de uilen stichting een kijkje nemen in onze uilenkast, we wisten al dat er geen uiltjes in geboren waren dit jaar. Wel hadden we papa en mama Mees af een aan zien vliegen en later hoorde we ook de jonkies piepen als we in de buurt waren.Op de dag van de inspectie waren ze gelukkig al uit gevlogen en kon de kast goed geïnspecteerd worden.Ik werd vanuit de tuin geroepen, want dit was toch wel mooi om te zien. Ik kan alleen maar zeggen wat is de familie Mees een stel harde werkers zeg.!Ze hebben een heel compartiment volg gebouwd en in het midden zie ik een mooi klein holletje.Met trots kijk ik er naar, want het holletje is volop bekleed met haren van onze Xin.Een van de mannen vraagt of hij het nest mee mag nemen om voorlichting mee te geven op school. Uiteraard mag dat, wij hebben de foto immers nog. Het nest gaat mee naar school om te laten zien en de tip van de hondenharen in een voeder koker vinden de mannen zo leuk, dat die er meteen bij verteld gaat worden.Nog nagenietend in de tuin kan ik alleen maar denken, wat een mooie samenwerking is dit tussen dier, mens en dier.’s Avonds knuffel ik onze Xin nog een keertje extra en bedank hem voor zijn geduld bij het borstelen en voor al die warme, zachte nestjes die hij heeft mogelijk gemaakt.Vlakbij in de boom laat Mevrouw Mees van zich horen, ze is het er helemaal mee eens.

Hoe kan het toch dat ik me zo thuis voel in een land waar ik niet woon? Van jongs af aan vraag ik me dat al af. Op een dag gingen we tijdens een vakantie een landgoed met prachtig landhuis bekijken, ik werd alleen al blij bij het zien van de foto’s in de informatiegids.Voor de rest van de gezinsleden was dit het zoveelste cultuur bezoek, een soort van verplichting. We moeten immers wel wat van het land gezien– en cultuur opgedaan hebben, want bij thuiskomst zeggen dat we op de camping vooral uitgerust, gelezen en gespeeld hadden, dat kon toch echt niet.

Ik ben druk in mijn hoofd en al weer veel te lang binnen, hup met een kop thee de tuin in. Kan ik meteen nog het een en ander planten dat uit gezaaid staat.